Over eerst naar het zaadje kijken, voor je bedenkt welke boom je wilt worden.

Page van Pentagrammen intrigeert me. Het geduld en de nieuwsgierigheid waarmee hij/zij naar het pentagram kijkt. Alles om hem heen lijkt weg te vallen. Alleen die munt is belangrijk.

Wat ziet hij daar? En is hij ooit uitgekeken?

Het Pentagram in de Tarot staat voor het materiële, het aardse, de concrete ontwikkeling. Het gaat over naar school gaan en een vak leren. Én het gaat over de ontwikkeling van onze talenten tijdens het naar school gaan en het beoefenen van ons vak.

Het is beide.

Wanneer ik echter terugkijk ben ik in de pentagrammen-fase van mijn leven (ongeveer de eerste vijfentwintig jaar) vooral bezig geweest met het eerste. Pas later, toen het leven begon te schuren ben ik gaan kijken naar wat mijn talenten nu eigenlijk zijn.

Er zijn signalen geweest, weet ik nu. Een compliment over een opstel dat mij altijd is bijgebleven. Het tot in den treuren willen vertellen van de verhalen die ik had gelezen. Mijn liefde voor illustraties en het zelf willen tekenen. 

Waarom zijn die signalen nooit opgepikt? Door mezelf, mijn ouders, mijn leraren? Hoe kan het dat ik nu pas deze talenten in mij herken en tot ontwikkeling kan brengen?

En hoe doe ik dit voor mijn kinderen? Ben ik bewust van hun talenten? Geef ik ze genoeg ruimte om deze te ontdekken en ontwikkelen? Gesprekken met school gaan over rekenen, taal en werkhouding. Maar wat zegt dat eigenlijk over mijn kind?

Het lijkt wel alsof we vanaf het begin bezig zijn met het vormen van de boom, zonder aandacht te besteden aan welk zaadje we eigenlijk in onze handen hebben.

Misschien ligt daar de crux. Wij, ouders of leraren, vormen de boom niet. Wij voeden, bieden bescherming, ruimte, een klimstok om langs omhoog te groeien. En zelfs wanneer we dit met aandacht voor het soort zaadje doen, dan nog bepalen we niet de definitieve vorm.

Niet alle eikeltjes worden reuzen van bomen. Niet alle creatieve kinderen worden kunstenaars. Een talent kan uitgroeien in vele verschillende vormen. Mogelijkheden die van te voren niet zijn te overzien. Wellicht is het daarom dat deze page zo op zichzelf en naar binnen gekeerd is. Het is alleen aan hem (of haar) om zijn talent te ontdekken en er een vorm aan te geven die het beste bij hem past. 

Toch neem ik me voor voortaan iets nieuwsgieriger te zijn naar wat mijn kinderen graag doen en vooral waarom. Misschien kan ik ze in ieder geval bewust maken van het pad dat zij bewandelen en helpen voorkomen dat zij, zoals hun moeder, pas later ineens opkijken en bedenken “Ow! Ging ik hier naartoe?”. Misschien kan ik zo zorgen voor meer passende bedding en kaders om binnen te groeien. Misschien is nieuwsgierigheid aanstekelijk en maak ik hen in ieder geval nu al nieuwsgierig naar hun talenten. 

Één ding weet ik zeker. Wanneer je jouw ware talent hebt ontdekt, raak je er nooit op uitgekeken.