Mijn standaard eerste woord dat op plopt bij Zwaarden twee is dilemma. De vrouw met haar twee zwaarden die haar allebei kunnen snijden. Welke moet ze kiezen? En moet ze wel kiezen? En dan al dat water op de achtergrond dat ergens heel rustig, maar toch ook dreigend lijkt. Alsof er elk moment een monster uit de diepte op kan duiken. Een dreiging die lijkt te benadrukken dat er toch maar snel gekozen moet worden.

Hoe mooi is het dan dat we in de symboliek van het zwaard gedoken zijn en daar hebben kunnen leren over het tweesnijdende slagzwaard. Vooral het feit dat het zwaard een goede en een slechte kant heeft. En vooral dat die kanten niet vaststaan, maar afhankelijk zijn van hoe je het zwaard vast houdt en op je tegenstander richt.

Maar er moet een keuze gemaakt worden. Tenminste de vraag is, hoe lang kan de vrouw dit volhouden. Zwaarden zijn zwaar en op deze wijze twee zwaarden hooghouden, is ware krachtpatserij. Rachel Pollack schrijft dat ze het een keer in een workshop gedaan heeft. Zo zitten als die vrouw met twee echte zwaarden. Ze schrijft ook over hoe zwaar het is en dat de keuze is om één zwaard neer te leggen of beide of dat de keuze voor je gemaakt wordt doordat ze uit je hand vallen. Maar dan heb jij er geen grip meer op.

Er is een reden waarom de meeste zwaardenkaarten slechts een (hoofd)persoon tonen. Het aangaan van je dharma en karma doe je uiteindelijk vooral alleen. Je leven is namelijk jouw verantwoordelijkheid en niet dat van een ander.