17 miljoen mensen, maar niemand zoals jij.

Ik moet even bijkomen hoor. Ik heb namelijk net voor het eerst “A Star is Born” gekeken. In een mannenhuis als de mijne is het Star Wars wat de klok slaat, maar nu manlief aan het werk is en mijn jongens uit logeren heb ik mijn kans gepakt. En ik moet er dus nog even van bijkomen. Kippenvel had ik toen zij voor het eerst het podium pakte en tranen met tuiten bij haar laatste lied. Maar het mooiste van de hele film vond ik hoe ‘Jack Maine’ bleef benadrukken dat ‘Ally’ haar eigen stem moest behouden, zichzelf moest blijven. Een prachtige quote komt bijna op het einde van de film:

“Jack talked about how music is essentially twelve notes between any octave. Twelve notes and the octave repeats. It’s the same story told over and over, forever. All the artist can offer the world is how they see those 12 notes.”

Muziek is in essentie twaalf noten tussen elke octaaf. Twaalf noten en de octaaf herhaalt zich. Het is steeds hetzelfde verhaal. En alles wat de artiest kan bieden (offeren) is hoe zij die 12 noten zien.

En dat brengt mij bij de Gehangene, want als er iemand iets weet van perspectief en offeren dan is hij het wel. Hij is nota bene op zijn kop aan één been gaan hangen om het leven vanuit een ander perspectief te zien en daarmee tot nieuwe inzichten te komen. Hij gooit daarmee de normen en waarden van de maatschappij overboord. Niet dat hij geen normen en waarden meer heeft, maar wat de maatschappij vindt, wat anderen vinden is onbelangrijk geworden. Zijn doel, nieuwe inzichten verkrijgen, is belangrijker dan hoe hij gezien wordt door anderen, belangrijker dan zijn ego.

Hij offert status (het geld dat uit zijn zakken rolt), aanzien, misschien zelfs gezondheid op om te komen waar hij wil zijn.

De artieste in de film “A Star is Born” moet schaamte voor haar uiterlijk, angst voor kritiek, angst om zichzelf kwijt te raken en uiteindelijk alsnog zichzelf kwijtraken om haar podium te pakken om te laten horen hoe zij die twaalf noten ziet. Maar ze doet het allemaal, omdat haar wens om haar liedjes te zingen simpelweg sterker is dan haar angsten.

En na de stap van het vinden van jouw Kracht, jouw waardigheid, is dat wat er nu ook van jou gevraagd wordt. Ok, dus jij bent een goede coach. Er zijn honderden, misschien wel duizenden goede coaches. Waarom kom ik naar jou? Dus jij bent goed in projecten managen? Ik weet er nog wel meer die dat kunnen. Wat maakt jou speciaal?

Wat is jouw kijk op projectmanagement, coaching, Tarot, schrijven, schilderen, bakken, verkopen, whatever, waardoor ik naar jou toe kom en niet naar een ander.

Eng he, die vraag. Vind ik ook. Het eerste wat op popt is “weet ik niet.” gevolgd door “misschien ben ik wel niet zo speciaal.”. Maar dat ben je wel. Je moet er alleen even voor op je kop gaan hangen 🙂

Je leest nu veel over het beginnende schooljaar en hoe dat voelt als nieuwjaar en frisse start en aan de slag, maar dat is eigenlijk niet de juiste energie voor nu. Eigenlijk mag je nu vertragen om tot de kern van je dromen te komen. Tijdens het meedraaien op de Wereld heb je kunnen dromen en ben je achter je Kracht gekomen. Nu is het tijd om tot de kern van die droom te komen. De kern van jouw kracht en talenten. Jouw perspectief op die twaalf noten. En daar mag je de tijd voor nemen. Wodan (de Godheid waarop de Gehangene is gebaseerd) hing negen nachten aan die boom.

NB Wat de ster in de film hielp en ook in het echte leven helpt, is iemand die in je gelooft. Iemand die je net dat laatste duwtje geeft. Mijn man gelooft in mij en is nu (tijdelijk) alleenverdiener, zodat ik mijn praktijk tot volwassenheid kan brengen. Hij begrijpt de helft niet van wat ik doe, maar hij gelooft in mijn stem. Zoek iemand in jouw omgeving die in jou gelooft en jou in jouw stappen wilt steunen. Begin maar met mij. Ik geloof in jou. Ik geloof namelijk dat iedereen, maakt niet uit wat hij of zij doet of maakt, een eigen stem heeft die gehoord mag worden. En ik luister graag.