Memento Mori en bucketlists

Heb jij een bucketlist? Ik niet. Tenminste ik heb niet een lijstje met ‘de dingen die ik ooit nog wil doen’. ‘Ooit’ bestaat niet. Het is geen concrete tijdsaanduiding. ‘Ooit’ leidt tot uitstel en ‘van uitstel…’. Precies.

Ik heb natuurlijk wel wensen, plannen, ideeën. Ik weet wat ik wil in mijn leven. En jij?

Een mooie en eenvoudige manier om erachter te komen wat je eigenlijk wilt in het leven, is het schrijven van een overlijdensbericht. Een iets uitgebreidere oefening zag ik in de Netflix serie ‘How to get away with murder’. Hier werd een van de personages gevraagd haar begrafenis of crematie te visualiseren als ze nú op dit moment zou sterven. Het mooie aan de tweede oefening is, dat je meer vanuit de nabestaanden in plaats van uit jezelf gaat denken.

Het gaat er om dat je stil staat bij wat er gezegd wordt. Wie er afscheid komt nemen. Of ze verdrietig zullen zijn of blij (tja… dat kán natuurlijk ook). In andere woorden, welke mensen heb jij in je leven geraakt en op welke wijze?

Fantaseer je over een groots afscheid á la Diana? Of zie je een kleine ceremonie voor je met alleen geliefden? En wat vertellen de mensen dan? Wordt er gesproken over jouw daden, jouw successen? Of over hoe je de aanwezigen geholpen hebt? Hoe je altijd de juiste woorden wist te vinden of juist een luisterend oor bood?

Wat zegt dit alles, de ceremonie, de mensen en de woorden, over jouw leven nu?

Stel je zou nu komen te overlijden. Zou het afscheid dan uitzien zoals je het je net hebt voorgesteld? “Nee, natuurlijk niet!” denk je misschien, want je had je fantasie ver in de toekomst gelegd en dus zou je meer tijd hebben gehad voor allerlei geweldige dingen.

Helaas is niet zeker dat je al die tijd inderdaad hebt. En de vraag is dan leef je nu, op dit moment, zo dat jouw afscheid zal zijn als je hoopt dat het zal zijn? Leef je bijvoorbeeld dermate gezond dat je inderdaad, naar alle waarschijnlijkheid op hoge leeftijd pas zult sterven?

Dat klinkt wijsneuzerig, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.

Het nadenken over jouw afscheid geeft een beeld van hoe jij jouw leven zou willen leiden. Daarna is het een kwestie van verschillen zoeken tussen dat beeld en de realiteit van jouw leven nu. Daar kan een klein, maar ook een gigantisch verschil tussen zitten. Wat het ook mag zijn, raak niet meteen in paniek en begin ook niet meteen met het schrijven en afvinken van je bucketlist.

Vraag je eerst af of je werkelijk het afscheid wil dat je had voorgesteld. Waar werd je écht door geraakt in je fantasie? Bedenk dan wat je nu zou kunnen doen om er in ieder geval voor te zorgen dat dat ene element wél gaat plaatsvinden.

Een bucketlist kan lang en vol onmogelijke dingen staan. Één stap, één verandering is makkelijk te maken. En zet je elk jaar rond deze tijd, wanneer Dood ons herinnert aan ooit, zo’n stap? Dan komt die bucketlist vanzelf binnen handbereik.