‘Niet met al die profs hard mee rennen!’ was nog advies dat ik op het laatst kreeg. Daar ren je je namelijk stuk op. En dat was ik ook niet van plan. Ik had namelijk niet kunnen denken dat het zo’n feestje zou zijn. Onderweg kwamen we langs prachtige uitzichten en gebouwen en in gedachten nam ik foto’s (klik!). Er zat ergens iemand lekker te drummen langs de weg en ik veranderde mijn hardloopritme voor een stukje in danspasjes. Ik zag de 9 km vlag en wist dat het nu spannend zou worden, want 9 km was het langste dat ik tot dat moment had gerend. Ik kwam onverwacht een kennis van de studentenvereniging tegen en riep hem een groet. Ik zag mijn man met de kinderen bij het eindhek staan. De jongste zat op zijn nek en was in slaap gevallen. Ik zag de finish, voelde wat er nog aan energie zat in mijn benen en maakte een eindsprint.

Nee, ik heb me niet stuk gelopen op zo snel mogelijk die 10 km rennen. Ik heb hem heel bewust ondergaan en er intens van genoten. En tot op de dag van vandaag zie ik die foto’s in mijn hoofd, hoor ik die drum, weet ik nog waar ik die kennis aantrof en waar mijn man stond te wachten met de kinderen.

Bijvoorbeeld door te beginnen met kijken naar de kaart in plaats van direct te duiden. Zoals ik om mij heen keek tijdens het rennen en mij van alles opviel, in plaats van gestaag mijn rondje te rennen met alleen die eindtijd in gedachten. Zo moet je ook eerst kijken naar de kaart, naar wat je daar allemaal in kunt ontdekken, in plaats van in je hoofd met de vraag bezig te zijn en vooral daar antwoord op te willen krijgen.

En vervolgens nog steeds niet op zoek te gaan naar dat antwoord, maar eerst nagaan wat de algemene betekenis is. Nog even open staan voor andere gedachten, dan die gedachte aan die vraag of situatie. Om dan pas voorzien van veel meer handvatten een antwoord te vormen, een inzicht, een nieuw bewustzijn. En natuurlijk aan de hand van dat nieuwe inzicht een bewuste stap formuleren én zetten!

Het is ook de reden waarom ik volgorden en systemen in Tarot heb losgelaten.

Het aanhouden van een volgorde of systeem is heel prettig bij de eerste kennismaking met de kaarten. Er is zo ongelooflijk veel informatie in de kaarten en symboliek verscholen, dat het ervaren van dit alles wanneer je er nog niets van weet als een tsunami zou voelen. En waarschijnlijk zou je dan ontmoedigd de kaarten weer in een la stoppen.

Nu denk je wellicht ‘wat is je probleem, Imke…’ maar stel nu dat bovenstaande waar is en je legt een patroon voor verleden, heden en toekomst, drie kaarten dus. Met bovenstaande in gedachten heb je niet alleen te maken met die drie kaarten, maar ook met de omliggende kaarten, dus dat komt op negen kaarten uit. En eigenlijk wordt elke kaart weer beïnvloed door de kaart ervoor en erna, dus uiteindelijk, kan het gaan lijken of alle kaarten één geheel vormen.

Dus ik doe het niet meer. Ik pas geen volgorde, systeem, kwartetten, noem maar op toe. Ik weet dat ze er zijn, maar ik kijk er niet meer naar. Ik kijk alleen nog naar die ene kaart. Heel bewust. Er is dan geen deck meer, maar alleen die Magiër of Dwaas of Priesteres. Er is alleen díe symboliek. En dat dwingt mij om ook alleen die symboliek te zien en aan te gaan. Om werkelijk naar mijzelf in die spiegel (wat elke Tarotkaart in wezen is) te kijken. En dat is diep en rauw en confronterend en helend en prachtig en puur.

Op de internationale dag van de Chocolade postte ik het volgende bericht ‘ik wil mijn chocola als mijn tarot, puurrrr’ En chocola is inderdaad een geweldige metafoor. Voor mij althans. Want je heb chocola met nootjes en vruchtjes en pretzels en karamel en wat nog meer bedacht kan worden. Er zit soms zoveel in dat je je afvraagt waar de chocola is gebleven. En dat kan allemaal heel lekker zijn. En het kan zijn dat door dat nootje of vruchtje de chocola anders proeft. Maar uiteindelijk, om echt te proeven waar het over gaat, werkt alleen een stukje pure chocola.