“In de woestijn valt de stilte niet, die is er. Je hoort er alleen de geluiden die jij zelf maakt. Jouw ademhaling. Jouw voetstappen. Volgens Bowles zijn er maar twee reacties mogelijk op de confrontatie met die stilte. Of je rent zo snel mogelijk terug naar de bewoonde wereld. Of je ervaart de bijzondere ervaring van een initiatie, een doop waarmee verleden en toekomst worden weggewassen, zodat je alleen en in stilte mag zijn.”

Dit is een tekst uit mijn werkboek ‘Wie ben ik?’ en misschien ook wel een omschrijving van wat dit boek met je doet. Je rent ervan weg of je gaat het aan.

Jaren geleden, op weg naar de middelbare school, vroeg een vriendinnetje mij hoe ik het zou vinden om in een lege, witte ruimte te zijn zonder deuren of ramen. Ze volgde Grieks en kwam altijd met dat soort filosofische vragen aanzetten terwijl ik nog wakker aan het worden was op de fiets. Eerlijk gezegd moest ik er toen niet aan denken om in zo’n ruimte terecht te komen. Het leek me vreselijk.

In een wereld vol afleiding komt deze situatie bijna niet voor, een moment alleen met jezelf. Maar wat als dat wel gebeurt? Stel je voor dat jij je inderdaad in de woestijn bevindt, zonder telefoon, boek, notitieboekje, schrijfgerei, zonder tablet of ander scherm, zonder vrienden of familie of zelfs een gids. Alleen jij en een grote weidse vlakte zand. Begint het al te kriebelen? Of ontstaat er een verlangen?

Kun je zo’n confrontatie met jezelf aan? En vooral, kun je het aan zonder jezelf te veroordelen? Mag die ‘dark side’ van jou er ook gewoon zijn? Kun je het aankijken zonder het meteen te bestraffen en weg te duwen?

Misschien vind ik dit wel het mooiste aan de Grote Arcana Maan waarop mijn boek gebaseerd is. Het feit dat zij diffuus licht schijnt op jou in die woestijn. En dat daardoor er geen zwart of wit, geen goed of fout bestaat. Het zijn allemaal neutrale grijstinten en ze zijn allemaal van jou.