De Grote Arcana kaart Duivel roept je een halt toe. Opdat je kunt kiezen. Blijf ik vastzitten of ontketen ik mezelf?

“Halt!” gromt de Duivel “Je kunt niet verder. Je zit vast.”

En inderdaad om je nek bevindt zich een grote zware ketting. “Hè?” merken de mensen om je heen op “Zo strak zit die ketting ook weer niet. Ontketen jezelf!”

Fijn hè, al die goedbedoelde adviezen. Natuurlijk wil je jezelf ontketenen. Natuurlijk wil je helemaal los en vrij bewegen. Doen waar je zin in hebt. Zeggen wat er op je lever ligt. Soms borrelt het verlangen naar die vrijheid zelfs zo erg op dat je als een vulkaan dreigt uit te barsten.

En dat is precies ook wat je tegenhoudt om die goede adviezen te volgen. Want wat zul je ontketenen wanneer jij jezelf ontketent? Dus vraag je je af “Is die keten werkelijk zo erg?” Wellicht had je de ketting niet eens gemerkt als niemand iets had gezegd. Of toch wel? Hoe kwam je ook alweer hier? O ja, je wilde verder en werd tot een halt geroepen.

Tja. Om verder te kunnen moet je je wel van die keten ontdoen. Maar wil je echt verder, vraag je je nu misschien af. Je hebt het toch goed voor elkaar? Eigenlijk mag je niet klagen. Er zijn mensen die veel minder hebben. Mensen met échte problemen. 

Dus besluit je te blijven waar je bent. Tevreden te zijn met wat je hebt en vergeet je jouw ketting. Tot je weer de neiging krijgt verder te gaan en je weer een halt toe wordt geroepen.

In de serie Lucifer bestaat de hel uit ruimtes waarin je jouw moment van grootste spijt steeds weer opnieuw beleefd. Een hel-loop. Wat ik hierboven beschreef is zo’n loop, een cirkeltje waarin je steeds maar rond blijft bewegen. En jij, en ik en ieder ander ook, doet het jezelf aan.

Voor mij bestond die loop uit het spelletje GardenScapes. Een onschuldig spelletje met een leuk verhaal. Echter in plaats van onschuldig tijdverdrijf werd het overheersend. Ik kon niet meer stoppen met spelen en voelde me achteraf schuldig, want er kwam niets terecht van mijn grootse plannen voor IMYY. Dat schuldgevoel knaagde aan mijn zelfvertrouwen. Misschien wilde ik het succes van IMYY niet erg genoeg. Had ik deze stap naar een eigen bedrijf wel moeten maken? En dus ging ik, om maar niet die moeilijke gedachten te denken of het risico te lopen inderdaad mijn bedrijf te zien falen, nog meer spelen.

Vorige week haalde ik level 8000. Het spel gaf me geen plezier meer, maar leek het enige waar ik succes in had. Op de achtergrond dubde ik over hoe ik nu verder moest komen, terwijl ik zo ontzettend vast leek te zitten. Tot ik de volgende quote las: “If you’re not changing it, you’re choosing it.”

Dat kwam binnen. Op rationeel niveau wist ik dit natuurlijk wel, maar toch acteerde ik er niet naar. Ik moest het eerst écht voelen om actie te kunnen ondernemen. Die quote werkte als de Duivel op de Tarotkaart met zijn opgeheven hand. Het liet me in mijn stappen stilstaan om werkelijk in te zien waar ik mee bezig was. Op dat moment heb ik het spel van mijn computer verwijderd. En ja, ook op dat moment was er nog een stem die me influisterde dat niet te doen, omdat ik al op zo’n hoog level was. Nu kon ik echter mijzelf terug antwoorden dat ik niet in het spel, maar in het leven een hoger level wil gaan halen.

Ik weet niet wat ik ik nog meer ontketend heb door mijzelf van dit spel te ontketenen. Ik weet wel dat ik ontzettend spijt zou hebben gehad wanneer ik op deze manier door was blijven gaan. Aan de zijlijn van het leven in plaats van er middenin. Dat zou me een mooi kamertje in Lucifers’ hell hebben opgeleverd.

Dus als jij merkt dat jij ook zo’n ketting hebt, vraag jezelf dan af waar jij het meeste spijt van zou krijgen. Van vast blijven zitten aan het bekende of je ontketenen met alle gevolgen van dien? 

Ten slotte. Nog één laatste les uit die Netflix serie Lucifer. Mocht je terechtkomen in een van zijn steeds weer herhalende loops. Er is een weg eruit. Jezelf vergeven. 

Ow ik ben boos en verdrietig geweest om mijn eeuwige spelletjes spelen. Het maakte alleen maar dat ik nog meer ging spelen. Pas toen ik die quote las, zag ik het voor wat het was. Een slechte gewoonte waar ik zelf voor koos. Tenzij ik mijn keuze zou veranderen. Geen boosheid, geen verdriet meer. Ik had gewoon een verkeerde keuze gemaakt. Toen kon ik mezelf vergeven en opnieuw kiezen. Het is zo simpel als dat.